مثنوی بهار امید به مناسبت آزادی امام خمینی و بازگشت ایشان به قم

این مثنوی به همراه دو قطعه شعر دیگر به مناسبت آزادی امام خمینی و در لحظه بازگشت ایشان به قم در جزوه ای پانزده برگی انتشار یافت. محمد حسین بهجتی(شفق) این اشعار را سروده بود.

«بهار امید»

مژده که ایّام غم آمد به سر
مهر نشاط از افق آمد به در
آتش دل ساکن و خاموش شد
محنت ایّام فراموش شد
گشته طبیعت لبش از خنده باز
خاک نمودست بر افلاک ناز
نقش زده بر رخ هستی نشاط
غرق شده در فرح و انبساط
گشته زمان دیگر و عالم دگر
مژدة رحمت رسد از بام و در
دلبر ما گشته برون از حجاب
در دل شب کرده طلوع آفتاب
یوسف زندانی دور از نظر
رسته ز زندان و شده جلوه‌گر
راحت دل مایة عشق و امید
ماه صفت در دل ظلمت دمید
موج طرب روی زمین ریخته
خنده و گریه به هم آمیخته
گریه کند دیده ز شوق وصال
خنده زند لب ز سر وجد و حال
قهقهه پیچیده میان فضا
سیل طرب کنده زمین را از جا
ای گل آمال و بهار امید
رهبر آزاده زعیم رشید
بی‌ تو جهان برگ و نوایی نداشت
سبزه و گل بی تو صفایی نداشت
بهر کسی بی تو بهاری نبود
شادی و امید و قراری نبود
زانکه بهار دل ملّت تویی
عید حقیقی به حقیقت تویی
آیت حقّ روی دل‌افروز توست
راز شرف نهضت پیروز توست
شد دل تو معدن اسرار حقّ
جان تو سرچشمة انوار حقّ
علم و شجاعت به تو نازد همی
دست توسّل به تو یازد همی
دین و خرد زنده ز اقدام توست
روح خدا جلوه‌گر از نام توست
دیدنت ای رهبر بیدارِ ما
هست شفای دل بیمارِ ما
داد قیام تو به ما آبرو
جامعه را بُرد به عزّت فرو
مثل تویی را چو جهان آفرین
ساخت عیان، گفت به خود: آفرین

منبع: خاطرات حجت الاسلام والمسلمین محمد حسین بهجتی( شفق) – به کوشش: محمد قبادی- تهران- سوره مهر- 1388

 
تعداد بازدید: 5918