12 آذر 1401
در 12 آذر 1342 ساواک آذربایجان شرقی خواهان قطع ارتباطات تلفنی حجتالاسلام انزابی[1] -از وعاظ تبریز- شده،[2] روز بعد وی را «به علت فعالیتهای مضره و اظهارات بر خلاف مصالح عالیه» دستگیر و به تهران اعزام کرد. ساواک در گزارشی در بررسی سوابق وی مینویسد:
«مشارٌالیه در مجالس مذهبی و بالای منابر، سخنان تحریکآمیزی ایراد و اعلامیههایی علیه برنامههای دولت، صادر کرده و با وجود آنکه از طریق ساواک محل به مشارٌالیه تذکرات لازم داده شده، معذالک از روش خود منصرف نشده و حتی بعد از وقایع 15 خردادماه نیز فعالیتهای مضره خود را دنبال نموده است.»
برخی از مهمترین اظهارات انزابی که به زعم ساواک مصداق «فعالیتهای مضره» بوده به شرح زیر گزارش شده است:[3]
«مراجع تقلید برای ما دستور داده بودند که در دهه عاشورا با منطق و استدلال، احکام الهی را بازگوییم، تا هیئت حاکمه پنبهها را از گوش خود درآورند. اگر به حرف ما گوش دادند که هیچ؛ اگر گوش ندادند باید منتطر بمانیم تا دستوری از مراجع تقلید برای ما رسیده[برسد].»
«جوانان بایستی از محاکمه شدن باکی نداشته باشند و چون دین اسلام احتیاج به کمک دارد باید شماها سینه خود را سپر نمایید.»
«من در این دنیا از هیچکس نمیترسم و حرفهایم را خواهم گفت اگر مرا در هر کجا شکنجه بدهند باز نمیترسم و محکوم نخواهم شد، در عوض مزدوری و خیانتکاری هیئت حاکمه ایران را به مسلمین خواهم گفت. ای هیئت حاکمه ایران! شما از یزید ملعون بدتر هستید و روی یزید را شما سفید کردهاید و با زور و تهدید و پول نمیتوانید رفراندم نمایید.»
«مسلمانان اگر اتحاد و اتفاق داشته باشید یک نفر نمیتواند با اراده خود به شما حکومت کند. اگر دست به دست همدیگر بدهید حکومت جبار از بین خواهد رفت.»
پینوشتها:
[1]. حجتالاسلام محمدحسین انزابی در سال 1299ش. در تبریز متولد شد. تحصیل علوم حوزوی را تا درجه اجتهاد ادامه داده، پس از فراغت از تحصیل به تبلیغ امور دینی و افشاگری علیه حکومت پهلوی همت گمارد. انزابی بارها دستگیر و زندانی و هر بار با سپردن تعهد مبنی بر عدم ادامه مبارزه آزاد شد، اما پس از آزادی به فعالیت علیه پهلوی در قالب سخنرانی و وعظ ادامه میداد. وی در سال 1375 درگذشت. (مرکز بررسی اسناد تاریخی، قیام 15 خرداد به روایت اسناد ساواک، ج 7، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1387، ص 39).
[2]. حجتالاسلام و المسلمین محمدحسین انزابی به روایت اسناد ساواک، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی وزارت اطلاعات، 1393، ص 140.
[3]. همان، ص 141.
تعداد بازدید: 510