نامه آیت‌الله محمدهادی میلانی به سران نهضت آزادی در زندان

«بسم اللّه تعالی شأنه، جناب مستطاب حجت‌الاسلام والمسلمین آقای حاج سیدمحمود طالقانی و استادان معظمان و دانشمندان محترم آقای مهندس بازرگان و آقای دکتر سحابی دامت ایامهم، تسلیم و تحیت وافر تقدیم داشته و به انواع دعوات یاد آورم. ندانم در درگاه خداوند چه راز و نیازی با خلوص نیت داشته [و] دارید که یک عالَم دل به همراهتان است. قرآن مجید می‌فرماید (ان الذین آمنوا و عملوا الصالحات سیجعل لهم الرحمن ودا)، باری بسی جای تأسف است امت اسلامی و جویندگان علم و دانش از فیض حضور و شنیدن مطالب علمی و سخنان هدایت بخش شما آقایان محروم است.

کارت تبریک برای امام خمینی

نوروز سال 43 بود که کارت تبریکی را برای حضرت امام تهیه کردیم. من [حجت‌الاسلام والمسلمین محمدحسن رحیمیان] در آن زمان خوشنویسی و کمی هم نقاشی می‌دانستم. عکس حضرت امام را در قالب طرح و به‌صورت کارت تبریک در آوردیم و جمله‌ای را هم در کارت تبریک نوشتیم. خلاصه‌اش این بود که عید نوروز را به امام و مردم مسلمان تبریک می‌گوییم. زیرش هم اسم و امضای خطاط را نوشتیم. سمت دیگر کارت تبریک، قرآنی به صورت خورشید وجود داشت که اشعه خود را بر چهره حضرت امام می‌تاباند. در...

پیامدهای «حادثه مؤلمه قم»

هجوم مأموران حکومت پهلوی به مدرسه فیضیه در دوم فروردین 1342 نقطه عطفی در تاریخ نهضت اسلامی ایران به شمار می‌آید. اخبار این رخداد بلافاصله به شهرهای مختلف و خارج از کشور رسید و مراجع و علمای بزرگ شهرهای ایران با ارسال تلگراف تسلیت به مراجع قم با آنان همدردی کردند. آیت‌الله بهبهانی از علمای تراز اول تهران در نامه‌ای به مراجع تقلید حوزه نجف (آیات حکیم، خویی و شاهرودی) ایشان را در جریان مسائل ایران گذاشته، مراجع نجف نیز با اطلاع از حادثه فیضیه تلگراف‌های تسلیتی به مراجع ایران فرستادند.

عاشورای حسینی سال 42

عاشورای حسینی سال 42 که فرا رسید، امام در اعلامیه شدیداللحن خودشان یاد شهدای فیضیه را زنده کردند. این بود که در تهران مداحان و نوحه‌سرایان، در دسته‌ها و گروه‌های عزاداری، شعارهای سیاسی و نوحه‌های مربوط به قیام را سر می‌دادند؛ «در فیضیه شبی محشر به پا شد، سر سرباز دین از تن جدا شد.» دامنه اعتراضات تهران و قم به دیگر شهرستان‌های بزرگ نیز کشیده شد. روز عاشورا در قم، هنگامه‌ای برپا بود و خبر دادند که امروز عصر، امام به فیضیه خواهد آمد. امام شبهای محرم، هر شب، به تکیه‌ای می‌رفتند.

قطعنامه علمای شیراز در واکنش به اوضاع کشور

ساواک در گزارشی به تاریخ 12 فروردین 1342 می‌نویسد: «از چندی قبل یکی از روحانیون شیراز به نام سیدابوالحسین [عبدالحسین] دستغیب که سمت امام جماعت را نیز دارا می‌باشد و مورد اعتقاد [و] اعتماد عمومی است در شب‌های جمعه بر علیه... اقدامات اخیر دولت بیاناتی ایراد می‌نموده. برابر اطلاعات واصله اظهارات این شخص یک ریشه عمیق داشته و مشارٌالیه از اکثر علمای شیراز الهام می‌گرفته است. بر همین اساس اقداماتی به‌طور غیر محسوس انجام و ترتیب داده شده بود که از بیان مطالب زننده و تند روی منبر خود داری شود...

حکومتِ پشت‌هم‌انداز و زورگو!

ساواک در گزارشی به تاریخ 11 فروردین 1342 می‌نویسد: «... اصناف قصد دارند مورخه 10 /1 /42 به تحریک روحانیون علیه اقدامات دولت مغازه‌ها را تعطیل و دست به تظاهرات بزنند. ضمناً آیت‌الله حکیم اعلامیه‌اى علیه اقدامات دولت صادر و حکم جهاد داده است[1] لکن اعلامیه مزبور هنوز منتشر نشده و از طریق ناحیه مزبور ضمن صدور دستورات لازم به واحدهاى تابعه اقدامات احتیاطى معمول که این توطئه خنثى گردد.»[2]

فاستقم کما امرت

در 10 فروردین 1343 آیت‌‌الله العظمی میلانی به پرسش جمعی از اهالی اصفهان[1] در خصوص تداوم مبارزه چنین پاسخ داد: «بسمه تعالی شأنه قرآن می‌فرماید: «فَاستَقِم کَما أُمِرتَ»، مسلمانان باید با خلوص نیت در مبارزه استقامت داشته و ثابت قدم باشند و هیچگاه خاموشی و فراموشی را روا ندارند.

فیلم: جدال هویدا با روزنامه توفیق

هویدا برای همراه کردن روزنامه توفیق با اهداف خودش از حسین توفیق خواست تا در حزب هویدا یعنی «ایران‌نوین» عضو شود اما حسین توفیق به بهانه عضویت در «حزب خران» این دعوت را نپذیرفت. عصبانیت هویدا از این نشریه تا جایی پیش رفت که او به روزنامه کاریکاتور بودجه کلانی داد تا کاریکاتوریست‌ها و نویسندگان روزنامه توفیق را جذب کنند. این تیر او نیز به هدف نخورد اما روزنامه توفیق در دوره هویدا 4 بار توقیف شد.

و خداوند هر روز و هر آن در شأن خود است

ساواک آذربایجان در گزارشی به تاریخ 9 فروردین 1343 می‌نویسد: «اخیراً متن نامه آیت‌الله میلانی خطاب به آقای سیدمحمدعلی قاضی طباطبایی[1] به‌طور پلی‌کپی شده که مفاد آن در مورد محدودیت‌های وی بوده از تهران به تبریز رسیده و تعدادی بین افراد متعصب بازاری پخش شده است که رونوشت آن جهت استحضار به پیوست تقدیم می‌گردد.»[2] نامه یاد شده که در 27 بهمن 1342 نگاشته شده به شرح زیر است: «بسمه تعالی حضرت مستطاب حجت‌الاسلام والمسلمین آقای حاج سیدمحمدعلی قاضی طباطبایی ...

نقش وعاظ در پیشبرد نهضت

ساواک قزوین در گزارشی با موضوع «مجالس سوگوارى و سخنرانی‌هاى بعضى از وعاظ شهر» به تاریخ 8 فروردین 1342 می‌نویسد: «از لیله جمعه اول سال جارى مجالس سوگوارى متعددى به مناسبت شهادت امام جعفر صادق(ع) در مساجد این شهرستان از طرف اهالى شهر منعقد گردید. ابتدا آقاى حاج سیدرحیم سیاهپوش صبح روز 2/1/42 ضمن سخنرانى مذهبى اظهار داشته: ما نه قلم آزاد داریم، نه زبان آزاد و ما عید نداشته و عید ما مبدل به عزا شده و آینده خوبى نیز نداریم.