سخنرانی شب عاشورا در مسجد شیخ عبدالحسین

05 ارديبهشت 1401

در آن شب جمعیت به‌قدری زیاد بود که من نتوانستم از میان مردم و از اول بازار به مسجد بیایم. لذا از طریق پشت‌بام بازار به طرف مسجد رفتم و از روی بام مسجد به پائین آمدم.[1]

این مبالغه نیست، اگر بگویم مردم آن‌قدر با فشار نشسته بودند که در حین عبور به ناچار پا روی زانوهای مردم می‌گذاشتم. بندگان خدا با کمال علاقه و اشتیاق می‌گفتند: «آقا پا بگذارید روی زانوی ما!» و استقبال می‌کردند که من از این زانو به آن زانو، و از آن زانو به این زانو بروم تا به منبر برسم. من هم به ناچار همین‌طور رفتم تا به منبر رسیدم! متن سخنرانی آن شب عاشورا در نوار موجود است، و خیلی تکثیر شده است.

مطلبی که اصلاً خبر نداشتم، این بود که بعد از تکثیر نوار، یک جوان پرشور علاقه‌مند به من گفت: «آقا می‌دانید با وجود آن همه ساواکی چه کسی توانست این نوار را ضبط کند؟» گفتم: «نه»، گفت: «من بودم». گفتم: «در کجا ضبط کردید؟» گفت: «جان من در خطر بود. عصر عاشورا که هنوز همه مردم نیامده بودند، از یک نقطه مناسب یک رشته سیم برق زیر منبر آوردم و سپس خودم با ضبط صوت در زیر منبر قرار گرفتم و نوار را ضبط کردم! دو طرف بدنه منبر و پله‌های آن هم با پارچه سیاه پوشیده شده بود و همین امر مانع از آن می‌شد که کسی مرا در زیر منبر ببیند. آن‌قدر در آنجا از گرما و تنگی جا عرق ریختم که جانم به لب رسید»!!.

آن‌وقت‌ها نوار کاست معمول نبود. نوارها ریلی بود و دستگاه ضبط هم اغلب بزرگ و سنگین بود.

جوان گفت: «آن دستگاه را گذاشتم و نوار را در چنان وضع عجیبی ضبط کردم. بعد نوار را زیربغلم گذاشتم که کسی نبیند و آن را بیرون فرستادم. سپس در زمانی که مسجد خلوت شد، رفتم و دستگاه ضبط را هم برداشتم». به‌هرحال، نوار سخنرانی شب عاشورا که آن جوان ضبط کرده بود، به سرعت تکثیر و در سراسر کشور توزیع شد. بعدها این سخنرانی تاریخی به صورت یک جزوه توسط یک مؤسسه مطبوعاتی چاپ گردید.[2]»

منبع: خاطرات و مبارزات حجت‌الاسلام فلسفی، مصاحبه‌ها: سیدحمید روحانی (زیارتی)، چ 1، 1376، تهران، انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص 257 – 258.

پی‌نوشت‌ها:

 
تعداد بازدید: 1234