خورشید هزار نیمه خرداد

پاییز همیشه فصل بی‌بنیاد است زیرا که اساس و ریشه‌اش با باد است دل شیفتة ماه جمالی است که خود خورشید هزار نیمه خرداد است

چشمه انقلاب خرداد

در گلشن جان، بهار میعاد شکفت از گلبن دل، شکوفة یاد شکفت خورشید جهان طراز بهمن آرای از چشمه انقلاب خرداد شکفت

مثنوی پانزده خرداد

دگر باره در سوگ گل‌های زهرا به تن شهر پوشیده رخت سیه را به رگها زند جوش خون حسینی به سرها والا جنون حسینی دل خلق آمیزه عشق و کینه همه گرمدست و همه سرخ سینه

دامن فیضیه گلگون شد ز خون

آن شب یلدا همه غم بود و آه ماه پنهان گشته در ابر سیاه اهرمن آسیمه سر در گیر و دار داشت با آیین یزدان کارزار کرد رنگین دامن خرداد را در گلو بشکست هر فریاد را

خورشید تبعیدی

خورشید تبعیدی به زندان افق بود شب در هجوم بال خفاشان قرق بود دیو سیاهی مظهر تلواسه شب مي‌خورد مغز اختران در كاسه شب در باغ‌ها جای صنوبر دار می‌رست بر کتف ظلمت ساقه‌های مار می‌رست

از خرداد تا بهمن

آفتاب عشق در زنجیر بود آسمان زندگی دلگیر بود در سکوت ظلمت، آوایی اگر می‌شنیدی، نالة شبگیر بود سینه‌ها سوزان و ‌آتشدان درد اشک‌ها باران بی‌تأثیر بود

نهضت نیمه خرداد

صبح بیداری و فصل عاشقی خرداد بود رایت آزادگی با رهبری آزاد بود کرد توفان با خروش و خشم سیل‌آسای خویش گرچه سکّان زمان در دست استبداد بود همچو جدش مصطفی از روز اوّل گفت لا... تا شود معلوم از آن دوده و اجداد بود

شدی تبعید اگر مانند بوذر

شدی تبعید اگر مانند بوذر ثنایت ای مهین فرزانه رهبر سخن را می‌فزاید شوکت و فر چو آید بر زبان خامه نامت شود از پرتوش رخشنده دفتر به میهن رای والای تو جان داد که روح‌الله بخشد جان به پیکر

حماسه پانزده خرداد

آنان که با ایثار دست از جان کشیدند در عرصة پیکار حق شور آفریدند در خلوت خاموش شب‌های شهادت افسانه ایثار گفتند و شنیدند از شعله‌های جان شکار ظلم و بیداد پروانه‌وش پروا نکردند و پریدند

رود خرداد

رود خرداد خونین خروشید زدشتک خون یاران به خورشید صد نیستان ز دل ناله برخاست صد گلستان وطن لاله پوشید چامه ـ چامه چکاوک چکیدم چشمه ـ چشمه دلم دلجه نوشید