30 خرداد 1401
علیرغم حمایت علمای داخل و خارج از کشور از امام خمینی و دیگر روحانیون محبوس هنوز احتمال محاکمه و اعدام آنها حداقل در روزهای اول دستگیری وجود داشت، از اینرو تعدادی از روحانیون بلندپایه شهرستانها تصمیم گرفتند به تهران مهاجرت کرده، اقداماتی برای آزادی محبوسین انجام دهند. حکومت پهلوی برای جلوگیری از تحقق این برنامه کارشکنیهایی کرد؛ از جمله در 20 خرداد 1342 آیتالله میلانی را از میانه راه به مشهد بازگرداند. با وجود این بیش از 65 نفر از علما و روحانیون سراسر کشور که در میان آنها تعدادی از مراجع تقلید همچون آیات مرعشی نجفی و شریعتمداری حضور داشتند به تدریج از 30 خرداد 1342 به تهران مهاجرت کردند تا در مورد آزادی امام خمینی و دیگر روحانیون محبوس اقداماتی انجام دهند.[1]
پینوشتها:
[1]. بصیرتمنش، حمید، «آیتالله حکیم و نهضت روحانیون ایران در سالهای 1341و 1342»، مطالعات تاریخی، بهار 1392، ش 40، ص 140 - 171.
تعداد بازدید: 944