[i]. هرسه از مراجع نجف اشرف.

[ii]. مظلومیت آیت‌الله طالقانی را می‌توان در یادداشتی که در زندان در صفحه آخر کتاب پرتوی از قرآن نگاشته دریافت:

«... تاکنون قریب هشت ماه دور از دوستان و اهل و اولاد خود شده است، چه بسا از اشک‌های من است که جاری می‌شود و خون‌هایی که حلال دانسته شده است، خدایا تو از دلهای شکسته و آزرده آگاه بوده و از ظلم ظالمین واقف و آن خدایی... که جبارین را به هلاکت رسانیده و قدرت آن با تو ای خدای متعال می‌باشد و در عین حال فراریان از درگاهت را درک کرده و می‌کنند، این است که من شکوای خود را به سوی تو آورده و بر تو است که عفو و گذشت فرمایی و تویی خدای زمین و آسمان، قرار ده کمک‌کنندگان و نصرت‌دهندگان حق و شریعت را و در خود و امان خود آنان را نگهدار و نصرت ده ایشان را به نصر عزیز (نصرت قوی) و آنان را یاری و کمک نما زیرا حمد و سپاس بر تو خدایی را راست که از شر و عیان آگاه می‌باشی و یاری‌دهنده در امور مشکله خواه در حال آزادی و یا گرفتاری و بر تو، ای خدای بزرگ توکل کرده و به سوی تو رجوع ما خواهد بود... و تحیات بر محمد و اهل بیت طاهرینش باد ـ فراغ از این شرح در شب یکشنبه 26 ربیع الثانی 1383 ـ 24  شهریور 1342 ـ در زندان قصر بوده است.» (مرکز بررسی اسناد تاریخی، آیت‌الله سیدمحمود طالقانی به روایت اسناد ساواک، ج 1، تهران، مرکز بررسی اسناد تاریخی، 1381، ص 466).

[iii]. آیت‌الله سیدمحمود طالقانی به روایت اسناد ساواک، ج 1، ص 442.

[iv]. کرحسنلو، صدیقه، «زندگینامه مذهبی و سیاسی آیت‌الله طالقانی»، تاریخ معاصر ایران، پاییز 1389، ش 55، ص 5 – 24.

[v]. همان، ص 9.

[vi]. همان، ص 13.